Et in Arcadia Ego

Η Αθήνα ακολουθεί και αυτή μία παρακμιακή πορεία σήψης καβάλα στο άρμα της άρρωστης Δύσης. Οι λίγοι που αντιλαμβάνονται αυτή την ξέφρενη πορεία προσπαθούν έστω να μείνουν όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια που αυτή αφήνει και προσπαθούν να αποδεχθούν ότι αυτό το σάπιο κατάντημα που κάποτε γέννησε το δυτικό πολιτισμό έχει ήδη πεθάνει μαζί του. Και όμως σε πείσμα του νου, η επαρχία αρχίζει και πάλι να γεμίζει παλιές γνώριμες εικόνες που αποπνέουν υγεία.

Νέοι Έλληνες και Ελληνίδες από το χάραμα στο μάζεμα της ελιάς, κάποιοι έχουν έρθει ακόμα και από άλλα μέρη της χώρας για να δουλέψουν τίμια για το μεροκάματο, κάποιες κοπέλες που δεν έχουν άλλη επιλογή έχουν μαζί τα παιδιά τους που βοηθούν λίγο και παίζουν περισσότερο, όλοι έχουν μαζί τους το κολατσιό της ημέρας, συνήθως κάποια πίτα και νερό κρύο, σταματούν λίγες μόνο στιγμές μέχρι να αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και να σημάνει το τέλος της μέρας.

Τότε μαζεύονται γύρω από τα φρεσκογεμισμένα τσουβάλια και λένε χωρατά και ιστορίες και περιμένουν να έρθει η καρότσα να τους πάει σπίτι να ξαποστάσουν για να ξεκινήσουν και πάλι την άλλη μέρα το πρωί από την αρχή.
Νέοι που δουλεύουν ήδη κάπου όλο το χρόνο παίρνουν την άδεια τους για να μαζέψουν μερικά καλά μεροκάματα αυτή την περίοδο και να βοηθήσουν τις οικογένειες τους.
Άνθρωποι που αποφάσισαν να παρατήσουν τη δουλειά του γκαρσονιού στην Αθήνα και γύρισαν για να δουλέψουν και πάλι την παρατημένη γη των πατέρων τους.

Ο ιδρώτας αυτός που χύνουν στη γη τους κατά την ειρήνη, είναι αυτός που γεννάει εκείνους που θα την ποτίσουν με το αίμα τους στον πόλεμο ώστε να ξανάρθουν οι ειρηνικές μέρες και να ολοκληρωθεί ο κύκλος.
Ένας αέναος κύκλος πατεράδων και γιων που πλάθει τη μυστικιστική σχέση μεταξύ αίματος και γης την οποία ενστικτωδώς ονομάζουμε πατρίδα.

Islam is a religion of Peace? Sure...

Does the Quran really contain dozens of verses promoting violence?

The Quran contains at least 109 verses that call Muslims to war with nonbelievers.  Some are quite graphic, with commands to chop off heads and fingers and kill infidels wherever they may be hiding.  Muslims who do not join the fight are called 'hypocrites' and warned that Allah will send them to Hell if they do not join the slaughter.

They are part of the eternal, unchanging word of Allah, and just as relevant or subjective as anything else in the Quran.  

Unfortunately, there are very few verses of tolerance and peace to abrogate or even balance out the many that call for nonbelievers to be fought and subdued until they either accept humiliation, convert to Islam, or are killed.  This proclivity toward violence - and Muhammad's own martial legacy - has left a trail of blood and tears across world history.

The Quran:
 

Quran (2:191-193) - "And slay them wherever ye find them, and drive them out of the places whence they drove you out, for persecution [of Muslims] is worse than slaughter [of non-believers]...and fight them until persecution is no more, and religion is for Allah."  There is a good case to be made that the textual context of this particular passage is defensive war, even if the historical context was not.  However, there are also two worrisome pieces to this verse.  The first is that the killing of others is authorized in the event of "persecution" (a qualification that is ambiguous at best).  The second is that fighting may persist until "religion is for Allah."  The example set by Muhammad is not reassuring.

Quran (2:244) - "Then fight in the cause of Allah, and know that Allah Heareth and knoweth all things."

Quran (2:216) - "Fighting is prescribed for you, and ye dislike it. But it is possible that ye dislike a thing which is good for you, and that ye love a thing which is bad for you. But Allah knoweth, and ye know not."  Not only does this verse establish that violence can be virtuous, but it also contradicts the myth that fighting is intended only in self-defense, since the audience was obviously not under attack at the time.  From the Hadith, we know that Muhammad was actually trying to motivate his people into raiding caravans with this verse.

Quran (3:56) - "As to those who reject faith, I will punish them with terrible agony in this world and in the Hereafter, nor will they have anyone to help."

Quran (3:151) - "Soon shall We cast terror into the hearts of the Unbelievers, for that they joined companions with Allah, for which He had sent no authority".  This speaks directly of polytheists, yet it also includes Christians, since they believe in the Trinity (ie. what Muhammad incorrectly believed to be 'joining companions to Allah').

Quran (4:74) - "Let those fight in the way of Allah who sell the life of this world for the other. Whoso fighteth in the way of Allah, be he slain or be he victorious, on him We shall bestow a vast reward."  The martyrs of Islam are unlike the early Christians, led meekly to the slaughter.  These Muslims are killed in battle, as they attempt to inflict death and destruction for the cause of Allah.  Here is the theological basis for today's suicide bombers.

Quran (4:76) - "Those who believe fight in the cause of Allah…"

Quran (4:89) - "They but wish that ye should reject Faith, as they do, and thus be on the same footing (as they): But take not friends from their ranks until they flee in the way of Allah (From what is forbidden). But if they turn renegades, seize them and slay them wherever ye find them; and (in any case) take no friends or helpers from their ranks."

Quran (4:95) - "Not equal are those believers who sit (at home) and receive no hurt, and those who strive and fight in the cause of Allah with their goods and their persons. Allah hath granted a grade higher to those who strive and fight with their goods and persons than to those who sit (at home). Unto all (in Faith) Hath Allah promised good: But those who strive and fight Hath He distinguished above those who sit (at home) by a special reward,-" This passage criticizes "peaceful" Muslims who do not join in the violence, letting them know that they are less worthy in Allah's eyes.  It also demolishes the modern myth that "Jihad" doesn't mean holy war in the Quran, but rather a spiritual struggle.  Not only is the Arabic word used in this passage, but it is clearly notreferring to anything spiritual, since the physically disabled are given exemption.  (The Hadith reveals the context of the passage to be in response to a blind man's protest that he is unable to engage in Jihad and this is reflected in other translations of the verse).

Quran (4:104) - "And be not weak hearted in pursuit of the enemy; if you suffer pain, then surely they (too) suffer pain as you suffer pain..."  Is pursuing an injured and retreating enemy really an act of self-defense?

Quran (5:33) - "The punishment of those who wage war against Allah and His messenger and strive to make mischief in the land is only this, that they should be murdered or crucified or their hands and their feet should be cut off on opposite sides or they should be imprisoned; this shall be as a disgrace for them in this world, and in the hereafter they shall have a grievous chastisement"

Quran (8:12) - "I will cast terror into the hearts of those who disbelieve. Therefore strike off their heads and strike off every fingertip of them"  No reasonable person would interpret this to mean a spiritual struggle.

Quran (8:15) - "O ye who believe! When ye meet those who disbelieve in battle, turn not your backs to them. (16)Whoso on that day turneth his back to them, unless maneuvering for battle or intent to join a company, he truly hath incurred wrath from Allah, and his habitation will be hell, a hapless journey's end."

Quran (8:39) - "And fight with them until there is no more persecution and religion should be only for Allah"  From the historical context we know that the "persecution" spoken of here was simply the refusal by the Meccans to allow Muhammad to enter their city and perform the Haj.  Other Muslims were able to travel there, just not as an armed group, since Muhammad declared war on Mecca prior to his eviction.  The Meccans were also acting in defense of their religion, since it was Muhammad's intention to destroy their idols and establish Islam by force (which he later did).  Hence the critical part of this verse is to fight until "religion is only for Allah."  According to Ibn Ishaq (324), Muhammad justified the violence further by explaining that "Allah must have no rivals."

Quran (8:57) - "If thou comest on them in the war, deal with them so as to strike fear in those who are behind them, that haply they may remember."

Quran (8:59-60) - "And let not those who disbelieve suppose that they can outstrip (Allah's Purpose). Lo! they cannot escape.  Make ready for them all thou canst of (armed) force and of horses tethered, that thereby ye may dismay the enemy of Allah and your enemy."

Quran (9:5) - "So when the sacred months have passed away, then slay the idolaters wherever you find them, and take them captives and besiege them and lie in wait for them in every ambush, then if they repent and keep up prayer and pay the poor-rate, leave their way free to them."  According to this verse, the best way of staying safe from Muslim violence is to convert to Islam.  Prayer (salat) and the poor tax (zakat) are among the religions Five Pillars.

Quran (9:14) - "Fight them, Allah will punish them by your hands and bring them to disgrace..."

Quran (9:20) - "Those who believe, and have left their homes and striven with their wealth and their lives in Allah's way are of much greater worth in Allah's sight. These are they who are triumphant."  The "striving" spoken of here is Jihad.

Quran (9:29) - "Fight those who believe not in Allah nor the Last Day, nor hold that forbidden which hath been forbidden by Allah and His Messenger, nor acknowledge the religion of Truth, (even if they are) of the People of the Book, until they pay the Jizya with willing submission, and feel themselves subdued."  "People of the Book" refers to Christians and Jews.  This was one of the final "revelations" from Allah and it set in motion the tenacious military expansion, in which Muhammad's companions managed to conquer two-thirds of the Christian world in just the next 100 years.  Islam is intended to dominate all other people and faiths.

Quran (9:30) - "And the Jews say: Ezra is the son of Allah; and the Christians say: The Messiah is the son of Allah; these are the words of their mouths; they imitate the saying of those who disbelieved before; may Allah destroy them; how they are turned away!"

Quran (9:38-39) - "O ye who believe! what is the matter with you, that, when ye are asked to go forth in the cause of Allah, ye cling heavily to the earth? Do ye prefer the life of this world to the Hereafter? But little is the comfort of this life, as compared with the Hereafter. Unless ye go forth, He will punish you with a grievous penalty, and put others in your place."  This is a warning to those who refuse to fight, that they will be punished with Hell.

Quran (9:41) - "Go forth, light-armed and heavy-armed, and strive with your wealth and your lives in the way of Allah! That is best for you if ye but knew."  See also the verse that follows (9:42) - "If there had been immediate gain (in sight), and the journey easy, they would (all) without doubt have followed thee, but the distance was long, (and weighed) on them"  This contradicts the myth that Muslims are to fight only in self-defense, since the wording implies that battle will be waged a long distance from home (in another country and on Christian soil, in this case, according to the historians).

Quran (9:73) - "O Prophet! strive hard against the unbelievers and the hypocrites and be unyielding to them; and their abode is hell, and evil is the destination."  Dehumanizing those who reject Islam, by reminding Muslims that they are merely firewood for Hell, makes it easier to justify slaughter.  It also explains why today's devout Muslims have little regard for those outside the faith.

Quran (9:88) - "But the Messenger, and those who believe with him, strive and fight with their wealth and their persons: for them are (all) good things: and it is they who will prosper."

Quran (9:111) - "Allah hath purchased of the believers their persons and their goods; for theirs (in return) is the garden (of Paradise): they fight in His cause, and slay and are slain: a promise binding on Him in truth, through the Law, the Gospel, and the Quran: and who is more faithful to his covenant than Allah? then rejoice in the bargain which ye have concluded: that is the achievement supreme."

Quran (9:123) - "O you who believe! fight those of the unbelievers who are near to you and let them find in you hardness."

Quran (8:65-81) - This parable lays the theological groundwork for honor killings, in which a family member is murdered because they brought shame to the family, either through apostasy or perceived moral indiscretion.  The story, which is not found in any Jewish or Christian source, tells of Moses encountering a man with "special knowledge" who does things which don't seem to make sense on the surface, but are then justified according to later explanation.  One such action is to murder a youth for no apparent reason (74).  However, the wise man later explains that it was feared that the boy would "grieve" his parents by "disobedience and ingratitude."  He was killed so that Allah could provide them a 'better' son.

Quran (21:44) - "We gave the good things of this life to these men and their fathers until the period grew long for them; See they not that We gradually reduce the land (in their control) from its outlying borders? Is it then they who will win?"

Quran (25:52) - "Therefore listen not to the Unbelievers, but strive against them with the utmost strenuousness..."   "Strive against" is Jihad - obviously not in the personal context.  It's also significant to point out that this is a Meccan verse.

Quran (33:60-62) - "If the hypocrites, and those in whose hearts is a disease, and the alarmists in the city do not cease, We verily shall urge thee on against them, then they will be your neighbors in it but a little while.  Accursed, they will be seized wherever found and slain with a (fierce) slaughter."   This passage sanctions the slaughter (rendered "merciless" and "horrible murder" in other translations) against three groups: Hypocrites (Muslims who don't act like Muslims should), those with "diseased hearts" (which include Jews and Christians 5:51-52), and "alarmists" or "agitators who include those who merely speak out against Islam, according to Muhammad's biographers.  It is worth noting that the victims are to be sought out by Muslims, which is what today's terrorists do.  If this passage is meant merely to apply to the city of Medina, then it is unclear why it is included in Allah's eternal word to Muslim generations.

Quran (47:3-4) - "Those who reject Allah follow vanities, while those who believe follow the truth from their lord.  Thus does Allah set forth form men their lessons by similtudes.  Therefore when you meet in battle those who disbelieve, then smite the necks until when you have overcome them, then make (them) prisoners,"  Those who reject Allah are to be subdued in battle.  The verse goes on to say the only reason Allah doesn't do the dirty work himself is in order to to test the faithfulness of Muslims.  Those who kill pass the test. "But if it had been Allah's Will, He could certainly have exacted retribution from them (Himself); but (He lets you fight) in order to test you, some with others. But those who are slain in the Way of Allah,- He will never let their deeds be lost."

Quran (47:35) - "Be not weary and faint-hearted, crying for peace, when ye should be uppermost (Shakir: "have the upper hand") for Allah is with you,"  This very important verse asserts that the Religion of Peace is not to grant peace to the broader society until Islamic rule has been established. 

Quran (48:17) - "There is no blame for the blind, nor is there blame for the lame, nor is there blame for the sick (that they go not forth to war). And whoso obeyeth Allah and His messenger, He will make him enter Gardens underneath which rivers flow; and whoso turneth back, him will He punish with a painful doom." Contemporary apologists sometimes claim that Jihad means 'spiritual struggle.'  Is so, then why are the blind, lame and sick exempted?

Quran (48:29) - "Muhammad is the messenger of Allah. And those with him are hard (ruthless) against the disbelievers and merciful among themselves"  Islam is not about treating everyone equally.  There are two very distinct standards that are applied based on religious status.

Quran (61:4) - "Surely Allah loves those who fight in His way" Religion of Peace, indeed!

Quran (61:10-12) - "O ye who believe! Shall I lead you to a bargain that will save you from a grievous Penalty?- That ye believe in Allah and His Messenger, and that ye strive (your utmost) in the Cause of Allah, with your property and your persons: That will be best for you, if ye but knew! He will forgive you your sins, and admit you to Gardens beneath which Rivers flow, and to beautiful mansions in Gardens of Eternity."  This verse was given in battle.  It uses the Arabic word, Jihad.

Quran (66:9) - "O Prophet! Strive against the disbelievers and the hypocrites, and be stern with them. Hell will be their home, a hapless journey's end."  The root word of "Jihad" is used again here.  The context is clearly holy war, and the scope of violence is broadened to include "hypocrites" - those who call themselves Muslims but do not act as such.

Hadith:

Bukhari (52:177) - Allah's Apostle said, "The Hour will not be established until you fight with the Jews, and the stone behind which a Jew will be hiding will say. "O Muslim! There is a Jew hiding behind me, so kill him."

Bukhari (52:256) - The Prophet... was asked whether it was permissible to attack the pagan warriors at night with the probability of exposing their women and children to danger. The Prophet replied, "They (i.e. women and children) are from them (i.e. pagans)."  In this command, Muhammad establishes that it is permissible to kill non-combatants in the process of killing a perceived enemy.  This provides justification for the many Islamic terror bombings.

Bukhari (52:220) - Allah's Apostle said... 'I have been made victorious with terror'

Abu Dawud (14:2526) - The Prophet (peace_be_upon_him) said: Three things are the roots of faith: to refrain from (killing) a person who utters, "There is no god but Allah" and not to declare him unbeliever whatever sin he commits, and not to excommunicate him from Islam for his any action; and jihad will be performed continuously since the day Allah sent me as a prophet until the day the last member of my community will fight with the Dajjal (Antichrist)

Abu Dawud (14:2527) - The Prophet said: Striving in the path of Allah (jihad) is incumbent on you along with every ruler, whether he is pious or impious

Muslim (1:33) - the Messenger of Allah said: I have been commanded to fight against people till they testify that there is no god but Allah, that Muhammad is the messenger of Allah

Bukhari (8:387) - Allah's Apostle said, "I have been ordered to fight the people till they say: 'None has the right to be worshipped but Allah

Muslim (1:149) - "Abu Dharr reported: I said: Messenger of Allah, which of the deeds is the best? He (the Holy Prophet) replied: Belief in Allah and Jihad in His cause..."

Muslim (20:4645) - "...He (the Messenger of Allah) did that and said: There is another act which elevates the position of a man in Paradise to a grade one hundred (higher), and the elevation between one grade and the other is equal to the height of the heaven from the earth. He (Abu Sa'id) said: What is that act? He replied: Jihad in the way of Allah! Jihad in the way of Allah!"

Muslim (20:4696) - "the Messenger of Allah (may peace be upon him) said: 'One who died but did not fight in the way of Allah nor did he express any desire (or determination) for Jihid died the death of a hypocrite.'"

Muslim (19:4321-4323) - Three separate hadith in which Muhammad shrugs over the news that innocent children were killed in a raid by his men against unbelievers.  His response: "They are of them (meaning the enemy)."

Tabari 7:97  The morning after the murder of Ashraf, the Prophet declared, "Kill any Jew who falls under your power."  Ashraf was a poet, killed by Muhammad's men because he insulted Islam.  Here, Muhammad widens the scope of his orders to kill.  An innocent Jewish businessman was then slain by his Muslim partner, merely for being non-Muslim.

Tabari 9:69  "Killing Unbelievers is a small matter to us"  The words of Muhammad, prophet of Islam.

Ibn Ishaq: 327 - “Allah said, ‘A prophet must slaughter before collecting captives. A slaughtered enemy is driven from the land. Muhammad, you craved the desires of this world, its goods and the ransom captives would bring. But Allah desires killing them to manifest the religion.’”

Ibn Ishaq: 990 - Lest anyone think that cutting off someone's head while screaming 'Allah Akbar!' is a modern custom, here is an account of that very practice under Muhammad, who seems to approve.

Ibn Ishaq: 992 - "Fight everyone in the way of Allah and kill those who disbelieve in Allah."  Muhammad's instructions to his men prior to a military raid.

Ατομική αναρχική δυναμική μέσα από την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή

«Διδάσκοντας οι δάσκαλοι τα Αρχαία Ελληνικά, μας έμαθαν να βλέπουμε ερμηνευτικά τους Έλληνες κάτω από τα τσακίσματα και τους ρυθμούς των χριστιανών.

Αυτό σημαίνει, πως αν οι δάσκαλοι από την άποψη της ουσίας παραχάραξαν το ελληνικό νόμισμα, από την άποψη της μορφής ο τρόπος που ερμήνεψαν στη συνέχεια τους Έλληνες ήταν να διαθέσουν το κίβδηλο χρήμα στην αγορά από όλες τις τράπεζες του κόσμου.
 Η υφήλιος γιόμισε κάλπικη μονέδα.

Σύμφωνα με την τακτική αυτή κάθε αποτίμηση ελληνικού στοιχείου έπρεπε να περνά μέσα από τους ηθμούς της χριστιανικής λογικής, της χριστιανικής ηθικής, και της χριστιανικής αισθητικής. Οι αρχαίοι κίονες γίνανε πέτρες, για να χτιστούν οι τοίχοι των νέων ναών.

Έτσι, για να φέρω ένα παράδειγμα, τύπωσαν μέσα μας το σχήμα μιας αγίας Αντιγόνης και ενός Κρέοντα διαβόλου. Ο Σοφοκλής όμως στα σημεία πλάθει μιαν Αντιγόνη πολύ πιο ισχυρόγνωμη από τον Κρέοντα. Και στα σημεία πλάθει έναν Κρέοντα πολύ πιο ευαίσθητο και δραματικό από την Αντιγόνη.

Ας υποθέσουμε ότι ο Κρέοντας συγχωρούσε την Αντιγόνη από μεγαλοψυχία, ή γιατί ύστερα από μία ξαφνική έλλαμψη αναγνώριζε το δίκιο της. Αλλά τότε ολόκληρος ο φέροντας σκελετός της τραγωδίας θα κατάρρεε σαν παιδοπαίγνιδο.

Πόσο γελοία βροντάει στη μνήμη μας η ερμηνεία που μας έμαθε ότι στο «ουτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλεῖν έφυν» της κόρης ακούμε να ηχούν χριστιανικά προανακρούσματα. Τους χριστιανούς περίμεναν οι έλληνες για να μάθουν τι εστί … αγάπη και δικαιοσύνη. Ω θεοί!

Με την Αντιγόνη και τον Κρέοντα ο Σοφοκλής επεξεργάζεται πρώτα φυσικές και δευτερευόντως ηθικές αντινομίες. Το πρόβλημά του είναι ο νόμος και το κράτος στη σύγκρουσή τους με τη μεμονωμένη ευαισθησία των ατόμων για αιτήματα και δίκαια που υπερβαίνουν και πάντα θα υπερβαίνουν τον νόμο και το κράτος.

Οι δάσκαλοι όμως ερμηνεύοντας χριστιανικά βλέπουν μόνο την ηθική πλευρά, και παραβλέπουν εντελώς τη φυσική, που είναι και η θεμελιώδης.

Το να θάψει η Αντιγόνη τον Πολυνείκη είναι μία παράβαση πολύ χειρότερη από την απαγόρευση του Κρέοντα. Η Αντιγόνη κάτω από αυτή την οπτική είναι ένα μαρτύριο ευαισθησίας και αίρεσης σε κάθε εποχή. Και στον καιρό μας αναβιώνει αγνή και ατόφια στο Μπακούνιν. Και στους αγνούς αναρχικούς των Εξαρχείων. Όσους αγνούς…

Αυτό το τελευταίο, το να ερμηνεύουμε δηλαδή την ελληνική πράξη μέσα από τη χριστιανική προσδοκία, σημαίνει αντιστροφή και αλλοίωση της αλήθειας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να σπάζουν όλοι οι μετρητές, και όλοι οι ζυγοί.

Σημαίνει πως αν η Ελλάδα είναι λιγνή και ωραία σαν την Ελένη, το μέτρο της εμορφιάς της θα το βρούμε μέσα από την αποστροφή και την κακομορφία της αράχνης, του φρύνου, και της μαδημένης όρνιθας.

Το θέμα του Σοφοκλή επάνω σ’ αυτή ακριβώς τη βάση, που το δίκαιο δεν το προσδιορίζει το συναίσθημα του ανθρώπου αλλά η σιδερένια λογική των πραγμάτων, στις μέρες μας το αναπαρθένεψε ο Ανούιγ με τη δική του Αντιγόνη.

Φαντασθείτε ότι μέσα στο κράτος υπάρχουν χιλιάδες Αντιγόνες. Όπως κάλλιστα ημπορεί να συμβαίνει. Φανταστείτε ότι η κάθε μία για το δικό της διαφορετικό αίτημα με την υπέρτερη ποιότητα, την ασύμμετρη πάντα και την αντιθετική προς το θετικό δίκαιο του ανθρώπου που από τη φύση του αναγκαία είναι ανευέλικτο και περιοριστικό, καταστρατηγεί το νόμο του Κρέοντα. Ποιο θα είναι τότε το αποτέλεσμα για τις κοινωνίες;

Το αποτέλεσμα θα είναι να διαλύεται το κράτος των ανθρώπων εν ονόματι του κόσμου των αγγέλων. Μία παραφροσύνη, δηλαδή, μία καταστροφή, και μία αταξία, που μεταβάλλει την κοινωνία σε ουτοπία και ζούγκλα. Γιατί ζητεί να επιβάλλει τη χωρίς όρια βούληση του ατόμου για ελευθερία απέναντι στη μέσα σε όρια πάντοτε δυνατότητα κινήσεων του συνόλου. Του κράτους δηλαδή.

Το δίκαιο των ανθρώπινων νόμων δεν είναι να μας χαρίζουν το μεγαλύτερο καλό. Αλλά να μας φυλάγουν μέσα στο μικρότερο κακό. Ο νόμος των ανθρώπων δε φιλοδοξεί να μου προσφέρει τον παράδεισο. Του στέκεται αρκετό να αποτρέψει την κόλαση να γκρεμιστεί απάνω μου.
Μια βασική θέση των Ελλήνων  που είναι η παιδαγωγική της φυσικότητας και της υγείας, λέει πως είμαι ευτυχισμένος στο βαθμό που δεν είμαι δυστυχισμένος.»

Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".

Διαχωρισμός Ελέγχου και Ιδιοκτησίας των Μέσων Παραγωγής

Ο Έλληνας καθηγητής οικονομικών Ξενοφώντας Ζολώτας βρισκόταν στην πνευματική πρωτοπορία της εποχής του και με το έργο του “Δημιουργικός Σοσιαλισμός” ξεπέρασε με υπέροχο τρόπο την αστική οικονομική θεώρηση χωρίς να φοβηθεί να καταθέσει μια οικονομική πρόταση, που εύκολα οι δεξιοί θα τον χαρακτήριζαν ως “κομμουνιστή”.

Μιλώντας για τις ηθικές βάσεις του σοσιαλισμού και καταδεικνύοντας το οικονομικό αδιέξοδο του κομμουνισμού απέδειξε ότι ιστορικά, οικονομικά και ηθικά ο μόνος σοσιαλισμός είναι ο εθνικός.

Κεντρικό θέμα σε μια παραγωγική οικονομία, δηλαδή σε μια οικονομία που δεν έχει απο-βιομηχανοποιηθεί και καταστεί πλήρως αντιπαραγωγική, όπως σήμερα η Ελληνική, είναι ο έλεγχος και η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών. Μέσα παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών αποτελούν οι βιομηχανίες, τα ναυπηγεία, τα επίγεια, εναέρια και θαλάσσια μέσα συγκοινωνιών και μεταφορών, τα μέσα εξόρυξης ορυκτού πλούτου κλπ. Οι οικονομικά φιλελεύθεροι, δηλαδή η αστική δεξιά πιστεύουν ότι τόσο η ιδιοκτησία όσο και ο έλεγχος των παραγωγικών μέσων πρέπει να ανήκουν σε ιδιώτες, οι οποίοι αποφασίζοντας ελεύθερα για το που και το πώς θα επενδυθούν τα χρήματά ‘τους’, καθώς και για τον καθορισμό των τιμών σε συνθήκες ‘ελεύθερης’ αγοράς αποκομίζουν το μέγιστο οικονομικό κέρδος για τους ίδιους και τους επιχειρηματικούς ομίλους τους οποίους διευθύνουν.

Υποτίθεται ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός μεταξύ των ανταγωνιστικών επιχειρηματικών ομίλων θα κατεβάσει την τιμή πώλησης αγαθών και υπηρεσιών λίγο πάνω από τη τιμή κόστους (στο κόστος συμπεριλαμβάνονται και οι αμοιβές των εργαζομένων κατά την αστική οικονομική θεώρηση), επομένως θα ικανοποιηθεί η λεγόμενη ‘αρχή των εξόδων’, δηλαδή η τιμή διάθεσης των αγαθών στο εμπόριο θα προσεγγίζει τα έξοδα παραγωγής τους. Βεβαίως αυτή η θεώρηση είναι πέραν πάσης πραγματικότητας αφού είναι γνωστό ότι σε κάθε ‘ελεύθερη’ αγορά κυριαρχούν είτε τα μονοπώλια είτε τα ολιγοπώλια που σχηματίζουν τραστ και τα οποία καθορίζουν τις τιμές πολύ πάνω από τα έξοδα παραγωγής συμπιέζοντας ταυτόχρονα το εργατικό ‘κόστος’, ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο κέρδος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χώρα μας όπου πχ η διύλιση των καυσίμων ελέγχεται από δύο ομίλους, το χονδρεμπόριο και το λιανεμπόριο από λίγες πολυεθνικές, το εφοπλιστικό κεφάλαιο απολαμβάνει δια νόμου ασυλία από τον διεθνή ανταγωνισμό καθώς και πλήθος φοροαπαλλαγών και όσες επιχειρήσεις λειτουργούν πράγματι υπό το καθεστώς ελεύθερου ανταγωνισμού είναι εξαρτώμενες από τα ολιγοπώλια που προαναφέραμε καθώς προμηθεύονται πρώτη ύλη, καύσιμα ή εισαγόμενα προϊόντα από τις προαναφερθείσες.

Η αμοιβή των εργαζομένων δεν πρέπει να θεωρείται από οικονομική άποψη ως κόστος με την κλασσική έννοια, αλλά ως εθνικό εισόδημα προς κατανάλωση και επένδυση, επομένως δεν πρέπει να επιτραπεί η συμπίεση της, όπως στον καπιταλισμό.

Στο κομμουνιστικό καθεστώς τα μέσα παραγωγής είναι καθολικώς κρατικοποιημένα ή αλλιώς 'κοινωνικοποιημένα'. Όλες οι βιομηχανικές μονάδες ανήκουν στο κράτος και το υποτυπώδες εμπόριο μέσω του οποίου γίνεται η διακίνηση των προϊόντων στην αγορά διενεργείται από κρατικούς οργανισμούς. Είναι δεδομένο ότι συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο εμφάνισε τόσο χαμηλή παραγωγικότητα και οικονομική δυσπραγία που έχει καταδικαστεί ιστορικά, περιμένοντας καρτερικά τον καπιταλισμό να φθάσει τους λαούς σε εξίσου χαμηλό βιοτικό επίπεδο, ώστε να φανεί και πάλι ελκυστικό.

Ποια ήταν, λοιπόν, η πρόταση ως προς την κατοχή και τον έλεγχο των μέσων παραγωγής; Καταρχήν ο διαχωρισμός της κατοχής από τον έλεγχο.

Η αντικατάσταση όλης της στελέχωσης των ιδιωτικών επιχειρήσεων με δημοσίους υπαλλήλους εκτός του ότι θέλει πάρα πολύ χρόνο για να γίνει με σωστό και αξιοκρατικό τρόπο, ενέχει και τον κίνδυνο της μετατροπής των επιχειρήσεων από παραγωγικές μονάδες σε δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες όσο και υψηλή αποδοτικότητα να έχουν, δεν παύουν να υπηρετούν γενικά άλλο σκοπό από αυτόν της παραγωγής.

Πώς μπορεί να γίνει εκεί η διάκριση μεταξύ κατοχής και ελέγχου του μέσου παραγωγής ώστε να παράγει ως ιδιωτικό αλλά να ελέγχεται από το κράτος. Η απάντηση είναι απλή: μέσω του ελέγχου των τιμών και των μισθών των εργαζομένων από το κράτος, εξαφανίζοντας έτσι την κερδοσκοπία. Ας έρθουμε λίγο στη λειτουργία του μηχανισμού των τιμών.

Όταν ένα προϊόν πρόκειται να βγει στην αγορά, η εταιρεία που το παράγει ή το διακινεί του δίνει μια αρχική κοστολόγηση με κάποιο λογικό κέρδος γι αυτήν, λαμβάνοντας υπόψη κυρίως τα ανταγωνιστικά του προϊόντα, όταν αυτά υπάρχουν. Θεωρητικά, αν η ζήτηση είναι μεγάλη, η τιμή θα ανέβει, ενώ αν είναι μικρή θα πέσει, καθώς οι καταναλωτές θα προτιμήσουν τους ανταγωνιστές του. Όμως, στην πράξη, λόγω των καρτέλ και των ολιγοπωλίων, όπως για παράδειγμα στο γνωστό καρτέλ του γάλακτος, για το οποίο είχε προκύψει και σκάνδαλο επί προηγούμενων κυβερνήσεων, η τιμή αυτή είναι αποτέλεσμα συνεννόησης. Επίσης, αν πρόκειται πχ για ρούχα εκεί ανάλογα με το μερίδιο της κάθε εταιρείας στην αγορά και με την ικανότητα προώθησής τους στο ευρύ κοινό, η τιμή ξεπερνάει κατά πολύ το ανεκτό κέρδος μιας επιχείρησης και μετατρέπεται σε μέσο κερδοσκοπίας. Οι εταιρείες που διακινούν μεγάλες ποσότητες προϊόντων στην αγορά μπορούν να λειτουργούν με τεράστια κέρδη, καθώς όλα τα εμπορικά καταστήματα θέλουν να συνεργαστούν μαζί τους αφού κυρίως μέσω της διαφήμισης μπορούν να προσελκύουν καταναλωτές ακόμα κι αν οι τιμές τους είναι δυσανάλογες με την ποιότητά τους, ενώ κατεβάζουν το κόστος παραγωγής ανοίγοντας εργοστάσια σε χώρες με χαμηλές εργατικές αμοιβές, χαμηλή φορολόγηση κλπ.

Η λύση βρίσκεται στη θέσπιση ανώτατου ορίου τιμών από το κράτος σε όλες τις κατηγορίες προϊόντων, είτε αυτά είναι αγαθά, είτε υπηρεσίες (πχ κινητή τηλεφωνία), αναλόγως του κόστους και της ποιότητάς τους. Θα εξαιρεθούν μόνο τα προϊόντα πολυτελείας, τα οποία και θα πρέπει να εξαλειφθούν κυρίως για ηθικούς λόγους. Με αυτόν τον τρόπο θα εξαλειφθεί η κερδοσκοπία και η καταλήστευση του εισοδήματος των εργαζομένων από το κεφάλαιο, και θα επιτραπεί ένα λογικό όριο κέρδους για τις επιχειρήσεις, ώστε να ικανοποιείται η ‘αρχή των εξόδων’ που προαναφέραμε.

Αυτά ισχύουν στην παραγωγή και την κοστολόγηση αγαθών, αφού η χώρα μας δεν διαθέτει βαριά βιομηχανία, δηλαδή δεν παράγει μηχανές που να παράγουν άλλες μηχανές. Παρόλα αυτά, η ίδια μέθοδος προτείνεται και για την παραγωγή ηλεκτρομηχανολογικού και ηλεκτρονικού υλικού.

Κάποιος θα μπορούσε να αναφέρει ότι οι επιχειρήσεις με αυτόν τον τρόπο, δεν θα έχουν κεφάλαια να επενδύσουν. Αυτό το πρόβλημα θα λυθεί με τη χορήγηση από την πλήρως κρατικοποιημένη εθνική τράπεζα χαμηλότοκων ή ακόμα και άτοκων δανείων σε όποια εταιρεία το επιθυμεί, με την κατάθεση ενός επιχειρηματικού σχεδίου (business plan) από πλευράς της εταιρείας, ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα με τις ιδιωτικές τράπεζες. Η διαφορά είναι ότι το κριτήριο για την έγκριση των δανείων θα είναι η χρησιμότητα για το έθνος της εκάστοτε επένδυσης και όχι το κέρδος που θα αποφέρει στην ιδιωτική τράπεζα.

Βλέπουμε ότι σταδιακά υιοθετώντας ένα σύνολο μέτρων αναλαμβάνει το έθνος μέσω του κράτους όλο τον έλεγχο των επενδύσεων και των μέσων παραγωγής κατευθύνοντας μέσω της πίστης την επιχειρηματική δραστηριότητα.

Βέβαια, κάθε καλός κεφαλαιοκράτης ξέρει κι άλλο μονοπάτι για την αύξηση των κερδών του. Αυτό είναι η ελαχιστοποίηση των εξόδων της επιχείρησης, η οποία μπορεί να γίνει κυρίως με τους εξής τρόπους: α) καλύτερη οργάνωση της παραγωγής και γενικότερα της επιχείρησης, β) εισαγωγή καινοτόμων τεχνολογιών και γ) δυσμενέστερους εργασιακούς όρους για τους εργαζόμενους.

Οι δύο πρώτοι τρόποι είναι όχι μόνο επιθυμητοί αλλά το ζητούμενο από κάθε επιχείρηση. Το κράτος όχι μόνο επιθυμεί την ελαχιστοποίηση των εξόδων παραγωγής με τους πρώτους δύο τρόπους, αλλά μάλιστα και με φοροαπαλλαγές, χρηματικά βραβεία, αναθέσεις κρατικών προμηθειών και δημοσίων έργων οφείλει να ανταμείβει την επιχειρηματική καινοτομία και τον συνεχή εκσυγχρονισμό της παραγωγής.

Ο τρίτος τρόπος που προαναφέραμε, δηλαδή οι δυσμενέστερες εργασιακές συνθήκες οι οποίες συνήθως είναι η περικοπή του μισθού, η αύξηση των ωρών εργασίας, οι ελλιπείς συνθήκες ασφάλειας στην εργασία κλπ, θα πρέπει να απαγορεύονται δια ροπάλου και να επισύρουν όχι μόνο οικονομικές αλλά και ποινικές κυρώσεις στον επιχειρηματία, σε περίπτωση που παραβεί την εργατική νομοθεσία. Οι αμοιβές των εργαζομένων, τα ωράρια, οι υπερωρίες, η σωματική και ψυχική ασφάλεια στην εργασία και γενικότερα αυτό που λέγεται ‘συνθήκες εργασίας’ θα καθορίζονται από το κράτος σε συνεννόηση με τους αντιπροσώπους των εργαζομένων και της διοίκησης. Επομένως ουδείς κίνδυνος κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης υπάρχει. Λόγω της δυσκολίας των Ελλήνων να συνεννοηθούμε μεταξύ μας με ήπιο τρόπο θεωρώ ότι είναι αναγκαία η άσκηση κρατικής πίεσης, τόσο στη διοίκηση όσο και στους εκπροσώπους των εργαζομένων, ώστε να διασφαλίζεται η σοσιαλιστική λειτουργία της επιχείρησης.

Ας μην ξεχνάμε ότι όχι μόνο το κεφάλαιο στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά συχνά και οι συνδικαλιστές στο δημόσιο τομέα έχουν επιδείξει αντικοινωνική συμπεριφορά ζητώντας παράλογα προνόμια σε σχέση με τους εργαζόμενους σε άλλους τομείς του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα.

Έτσι μένει ελεύθερη η επιχειρηματική δράση, εφόσον αυτή δε βλάπτει τη σοσιαλιστική λειτουργία της οικονομίας και επιτρέπει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους ιδιώτες, αλλά όχι τον έλεγχο των μέσων παραγωγής από αυτούς. Δηλαδή η ατομική ιδιοκτησία θα είναι εξαρτώμενη από τη χρήση της κι όχι θεμελιώδες δικαίωμα.

Υπάρχει ασφαλώς μια ένσταση σε όσα προαναφέραμε, δηλαδή ότι πιθανώς οι επιχειρηματίες δε θα δεχθούν να λειτουργήσουν υπό αυτό το νομικό καθεστώς. Τότε ασφαλώς δε μένει άλλος δρόμος από την κρατικοποίηση των επιχειρήσεών τους με κάποια αποζημίωση υπό τη μορφή κρατικών ομολόγων.

Όμως οι επιχειρηματίες είναι λογικοί άνθρωποι και όταν τους δίνεται η επιλογή μεταξύ λογικού κέρδους και αφανισμού συνήθως επιλέγουν το λογικό κέρδος κερδίζοντας έτσι και τον κοινωνικό σεβασμό.

Κίναιδοι περί Αρχαίας Ελλάδας

Διαστάσεις επιδημίας έχει πάρει η παραπληροφόρηση σχετικά με το ότι ήταν αποδεκτή (και περίπου θεσμοθετημένη) η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα. Ιδιαίτερη σπουδή μάλιστα, επιδεικνύουν και διάφοροι εγχώριοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, με προφανή κίνητρα και σκοπό.

Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άτομα με αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, παρά φύσει, θα λέγαμε. Όμως, ειδικά για την αρχαία Ελλάδα, δεν αποτελούσαν τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Είναι τελείως ανυπόστατες οι περί του αντιθέτου αιτιάσεις.

Στην εποχή μας με τις λέξεις «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος», κάνουμε μια απλή διαπίστωση του φαινομένου, χωρίς να το αξιολογούμε είτε θετικά, είτε αρνητικά.

Αντιθέτως, στην αρχαία Ελλάδα η γλώσσα είχε πολύ μεγάλη ακρίβεια. Ο Επίκτητος έλεγε το εξής καταπληκτικό, για την μεγάλη σημασία των λέξεων: «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο. Στο συγκεκριμένο λοιπόν σημείο η γλώσσα λαμβάνει θέση και μάλιστα ιδιαιτέρως αρνητική.

Αξίζει να σημειώσουμε ακόμη πως η Αιδώς ήταν πολύ σημαντική Θεότητα και, όποιος την προκαλούσε δοκίμαζε σκληρότατη τιμωρία από την Νέμεση, που μονίμως την συνόδευε. Η Αιδώς ετυμολογικώς συνδέεται με το Αίσχος, άρα η συγκεκριμένη πράξη έφερνε καταισχύνη στον ενεργούντα.

Πράγματι λοιπόν, δεν συναντούμε τις λέξεις ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος στα αρχαία μας κείμενα, όχι όμως για τον λόγο που υποστηρίζει ο Dover. Στην αρχαία μας γλώσσα οι ομοφυλόφιλοι αναφέρονται, με μια λέξη πολύ σκληρή, την λέξη ΚΙΝΑΙΔΟΣ δηλ. ο «κινών την αιδώ».

Η σημασία αυτής της λέξεως, ήταν καθαρώς υβριστική και σαφέστατα πολύ καταδικαστική για όσους είχαν κάνει αυτή την επιλογή. Στην σημερινή νεοελληνική μας γλώσσα, θα μπορούσαμε δόκιμα να μεταφέρουμε την έννοια αυτής της λέξεως, μεταφράζοντας την, ως «Ο καταραμένος». Ο ομοφυλόφιλος, δηλαδή, στην αρχαία ελληνική γλώσσα, ήταν ο «καταραμένος» της σημερινής.
Για του λόγου το αληθές, αναφέρονται οι παραπομπές του πλέον έγκυρου λεξικού της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, των Liddel-Scott, όπου στον τόμο II στην σελίδα 719 αναφέρουν τα εξής λήμματα:

• Κιναιδεία: Η παρά φύσιν ασέλγεια, Αισχίνης 18,29, Δημήτριος Φαληρεύς 97.
• Κιναιδεύομαι: Είμαι κίναιδος.
• Κίναιδος: Ο καταπύγων, ο καθόλου αισχρός, κακοήθης άνθρωπος.

Ο ορισμός μάλιστα για τον παθητικό ομοφυλόφιλο είναι «Καταπύγων» και για τον ενεργητικό «Αρσενοκοίτης».

Πώς αντιμετώπιζε η ελληνική κοινωνία την ομοφυλοφιλία; Ας ξεκινήσουμε με έναν άγνωστο μύθο του Αισώπου.

Ο Δίας και η Ντροπή

Ο Δίας πλάθοντας τους ανθρώπους, έβαλε μέσα τους διάφορες ψυχικές αρετές και μόνο την ντροπή λησμόνησε να βάλει. Γι” αυτό μην έχοντας άλλο δρόμο να την τοποθετήσει, την πρόσταξε να μπει από τον πισινό των ανθρώπων. Εκείνη αρχικά αρνήθηκε και διαμαρτυρήθηκε για την προσβολή. Επειδή, όμως, ο Δίας τη ζόρισε πολύ, είπε: «Ας είναι, θα μπω, με τον όρο ότι από εκεί δε θα μπεί ο έρωτας. Γιατί, αν τύχει και μπεί, εγώ θα βγώ αμέσως»!

Έκδοσις του συνόλου των Μύθων του Αισώπου του Εμίλ Σαμπρύ, σειρά «Γκιγιώμ Μπιντέ», Παρίσι 1967 , Μετάφρασις, Εγκυκλοπαίδεια «ΓΙΟΒΑΝΗ».

Η ομοφυλοφιλία στην Αθήνα
Οι «Νόμοι» του Σόλωνα (βιβλίο 5, κεφάλαιο 5, άρθρο 332), είναι αρκετά σαφείς για τις συνέπειες που έχει κάποιος Αθηναίος αν συνάψει σχέση με άντρα:

Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω.
Εάν δε ταύτα τις ποιή,καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω.

Δηλαδή, αν κάποιος Αθηναίος συνάψει (ομοφυλοφιλική) σχέση με κάποιον άλλο:

• Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων.
• Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας.
• Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού.
• Δεν του επιτρέπεται να ασκήσει κάποια εξουσία, εντός η εκτός της χώρας, κληρωτή ή χειροτονητή.
• Δεν του επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου.
• Δεν του επιτρέπεται να εκθέσει τη γνώμη του.
• Δεν του επιτρέπεται να μπει στους δημόσιους ναούς.
• Δεν του επιτρέπεται να στεφανωθεί στις δημόσιες στεφανοφορίες.
• Δεν του επιτρέπεται να παίρνει μέρος στους περιπάτους που γίνονται στην αγορά.
• Όποιος λοιπόν (πολίτης) έχει καταδικαστεί ως ερωτικός σύντροφος, αλλά ενεργήσει αντίθετα με τις διατάξεις του νόμου, να τιμωρείται με θάνατο.

Ο Αισχίνης αναφέρει επίσης με σαφήνεια το νομοθετικό (απαγορευτικό) πλαίσιο για την ομοφυλοφιλία.

Aισχίνου, Nόμος Aττικού Δικαίου – Kατά Tιμάρχου 12.

Oι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πρίν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν από την δύση του. Nα μην επιτρέπεται σε όσους έχουν μεγαλύτερη ηλικία από τα παιδιά να εισέρχονται στα σχολεία, όταν υπάρχουν μέσα παιδιά, εκτός αν πρόκειται για τον υιό, τον αδελφό “ή τον γαμπρό του διδασκάλου. Eάν κάποιος παραβεί αυτή την απαγόρευση και εισέλθει στο σχολείο, θα τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Eπίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν, επ” ουδενί λόγο, σε κανέναν ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά στις Eορτές του Eρμή. Eάν κάτι τέτοιο συμβεί ο επί κεφαλής της παλαίστρας είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων.

Και συνεχίζει ο Αισχίνης:

Aισχίνου, Nόμος Σόλωνος – Kατά Tιμάρχου 16.

Eάν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός, αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδωθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν.

Η ομοφυλοφιλία στην Σπάρτη
Ξενοφώντος Λακεδαιμονίων, Πολιτεία II, 13

Ο Λυκούργος, όμως, αντιθέτως προς όλα ταύτα πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνον εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχικήν αρετήν του παιδιού, προσεπάθει να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των αμέμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν, όμως, επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικόν σώμα, επειδή ο Λυκούργος θεωρούσε τούτο πολύ αναίσχυντον, νομοθέτησε εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί από τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδισίους (ερωτικές) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδελφοί από τους αδελφούς των.

Ξενοφώντος Συμπόσιον VIII, 55

Οι Λακεδαιμόνιοι, αντιθέτως, που πιστεύουν ότι το μόνο αν επιθυμήση κανείς το σώμα νέου, αυτός δεν είναι δυνατόν πια να επιτύχη τίποτε το ωραίο και το αγαθό, καθιστούν τους ερωμένους τόσον τελείους αγαθούς, ώστε και αν ακόμη ταχθούν στην μάχη μεταξύ ξένων και όχι στην ίδια πόλη με τον εραστή, εξ΄ίσου από αιδώ δεν εγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές των. Γιατί πιστεύουν ως θεά όχι την Αναίδεια, αλλά την Αιδώ.

Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος XVII, 4

Οι ερασταί δε των παίδων μετείχον της φήμης αυτών και εις τας δύο περιπτώσεις (δηλαδή της φήμης και επί καλώ και επί κακώ). Και διηγούνται σχετικώς ότι, όταν κάποτε εις παις εξεφώνησε κατά την διάρκεια της μάχης μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν δια τούτο τον εραστήν του παιδός. Ενώ δε ο έρως επεδοκιμάζετο κατ’αυτόν τον τρόπο υπό των Σπαρτιατών, ώστε και αι αγαθαί και ευγενείς γυναίκες να τρέφουν έρωτα προς τας παρθένους, δεν υπήρχεν όμως αντιζηλία εις τας ερωτικάς των σχέσεις, αλλά μάλλον εύρισκον αφορμήν να συνάψουν μεταξύ των στενή φιλία εκείνοι, οι οποίοι είχαν αγαπήσει τους ίδιους παίδας, και κατέβαλλον από κοινού συνεχείς φροντίδες, δια να εξεύρουν τον καλλίτερον τρόπον, με τον οποίον θα ήταν δυνατόν να γίνει άριστος ο υπ’αυτών αγαπώμενος νέος.

Εδώ να αποσαφηνίσουμε ότι ο Πλούταρχος διευκρινίζει ότι:

Ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε καμμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει εις βάρος άλλου.

«Εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο ο δε εγκληθείς ως επ’αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην» (Λακεδ.Επιτηδ. 7, 237c).

Ανάλογη μαρτυρία καταθέτει και ο Μάξιμος ο Τύριος στο έργο του «Διαλέξεις»:

Θαυμάζει κάποιος άνδρας Σπαρτιάτης έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνον όπως θαυμάζουμε ένα πολύ όμορφο άγαλμα και ένα πολλοί άλλοι, ένας πολλούς. Διότι η σωματική απόλαυσις που προέρχεται από την ΥΒΡΙ δεν επιτρέπεται μεταξύ τους.

Τέλος, αναφορικά με την Σπάρτη, ας δούμε και την μαρτυρία του Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12, όπου λέει χαρακτηριστικά:

Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε σχέση με αισχρότητες εάν ποτέ κάποιος έφηβος επεχείρησε να ασελγήσει εις βάρος άλλου, δεν συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη. Σε τέτοια περίπτωση, ή εξωρίσθηκαν ή και κάτι χειρότερο, έχασαν την ζωή τους.

Το «Συμπόσιον» του Πλάτωνα
Ο Πλάτων, και πιο συγκεκριμένα, το έργο του «Συμπόσιο», αποτελεί ουσιαστικά το μέγα επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες ήσαν στην πλειοψηφία τους ομοφυλόφιλοι ή και παιδεραστές.
Ο λόγος που επελέγη η αναφορά στον Πλάτωνα να γίνει στο τελευταίο μέρος της ομιλίας και όχι στην αρχή -μια που όπως αναφέρθηκε, από τον Πλάτωνα ουσιαστικά ξεκινά η πηγή των όλων κατηγοριών και χαρακτηρισμών- είναι πολύ συγκεκριμένος. Αν κάποιος, έχοντας πλήρη άγνοια της νομοθεσίας της αρχαίας Αθήνας αλλά και της Σπάρτης, αν κάποιος δίχως να μελετήσει προσεκτικά την εν γένει κοινωνική συμπεριφορά των αρχαίων Ελλήνων, διαβάσει το «Συμπόσιο» και δίχως να έχει υπόψη του τα άλλα έργα του Πλάτωνος -ιδίως τους «Νόμους» και την «Πολιτεία»- τότε είναι πιθανόν να του δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πράγματι οι Έλληνες θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία ως μέγα αγαθό. Και έχοντας πάντα κατά νου ότι οι περισσότερες εκδόσεις που κυκλοφορούν δεν είναι παρά μεταφράσεις όχι από το αυθεντικό κείμενο αλλά από την απόδοση των αρχικών γραπτών στην αγγλική κυρίως γλώσσα, με αποτέλεσμα να υφίσταται ήδη μια σημαντική παραποίηση λόγω τεράστιας διαφοράς εννοιολογικής, ετυμολογικής και ερμηνευτικής δυναμικότητος μεταξύ της αρχαιοελληνικής γλώσσας και της αγγλικής.
Έτσι λοιπόν, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε ορθώς τα γραπτά του Πλάτωνα και τις θέσεις του για το συγκεκριμένο ζήτημα -ιδίως τα έργα του «Συμπόσιο» και «Φαίδρος»- θα πρέπει να γνωρίζουμε τόσο την νομοθεσία όσο και την κοινωνία στην οποία έζησε και έδρασε ο Πλάτων. Και βέβαια δίχως να αγνοήσουμε τους «Νόμους» του, που αποτελούν -όσο και αν ενοχλεί αυτού κάποιους- το σημαντικότερο έργο του Πλάτωνος.
Με αυτά υπ” όψιν θα ξεκινήσουμε την πορεία μας προς την ορθή ερμηνεία και κατανόηση του ζητήματος περί ομοφυλοφιλίας στην Αρχαία Ελλάδα, με την παράθεση της νομοθεσίας.

Ο Πλάτων στους «Νόμους», καταδικάζει απερίφραστα ως αφύσικο τον σαρκικό έρωτα μεταξύ αρρένων:
Πλάτωνος Νόμοι 636.

Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν.

Δηλαδή:

Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν).

Περί Πλατωνικού Έρωτος
Όπως διατυπώθηκε, το έργο του μεγάλου φιλοσόφου «Συμπόσιον» αποτελεί την ρίζα όλου του κακού. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι δεν χωρά καμία αμφιβολία πως το «Συμπόσιον» αποτελεί ύμνο προς την ομοφυλοφιλία αλλά και στην παιδεραστία.
Ήταν λοιπόν αναγκαίο να γίνει αναφορά τόσο στην νομοθεσία όσο και στην εν γένει κοινωνική συμπεριφορά και άποψη για την ομοφυλοφιλία, για να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε σωστά το έργο του Πλάτωνα. Έχοντας λοιπόν υπ” όψη όσα έχουν ειπωθεί και έχοντας πάντα κατά νου τους «Νόμους» του Πλάτωνα, μπορούμε πλέον με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε την θέση ότι ο καταλογισμός στους Έλληνες για εξάσκηση της πράξεως της παιδεραστίας αλλά και της απροκάλυπτης ομοφυλοφιλίας, είναι πέρα ως πέρα εσφαλμένος, στερείται οποιαδήποτε νομικής αλλά και λογικής βάσεως και θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι τέτοιες κατηγορίες πηγάζουν εκ του πονηρού.
Πριν συνεχίσουμε, να πούμε και λίγα λόγια για το συμπόσιο. Γράφτηκε, μάλλον, το έτος 385 πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως, όταν οι Σπαρτιάτες κατέλυσαν τα τείχη της Μαντινείας, της πόλεως εκείνης η οποία υπό την επιρροή του Άργους ή των Αθηνών, πρωτοστατούσε πάντοτε στην αντιλακωνική πολιτική στην Αρκαδία.

Τι ήσαν όμως τα συμπόσια;
« ..τα συμπόσια εις τας αρχαίας πόλεις είχαν αναπτυχθεί εις ωργανωμένον και χαρακτηριστικόν κοινωνικόν θεσμόν με κανονισμούς και εθιμοτυπίαν καθωρισμένην,.. ήσαν τα κέντρα ανταλλαγής ιδεών και πνευματικών ζυμώσεων..».
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα απόσπασμα από τους «Νόμους», όπου ο Πλάτων δίδει μεγάλη παιδαγωγική σημασία στα συμπόσια και για αυτό (Νόμοι, 640, κεξ: «..προβαίνει εις διαγραφήν κανονισμών, οι οποίοι θα πρέπει να ρυθμίζουν τας συγκεντρώσεως αυτάς, ώστε ν” αποδώσουν ό,τι θα ημπορούσαν δια την καλλιέργειαν του νου και της ψυχής των μετεχόντων..».

Έχοντας υπ” όψη όλα τα παραπάνω, είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να ερμηνεύσει κανείς τον όρο «έρωτα» -όπως αναφέρεται στο «Συμπόσιο»- ως όρο καθαρά σεξουαλικό ή και σεξουαλικό; Σε συγκεντρώσεις που κύριο στόχο έχουν την πνευματική ανύψωση του ανθρώπου, είναι ποτέ δυνατόν να εφαρμόζονται πρακτικές και να υιοθετούνται κοινωνικές συμπεριφορές που ήταν κατακριτέες από όλους; Ιδίως δε, όταν ο Πλάτων ο ίδιος ρητά, τις καταδικάζει σε άλλο έργο του;

«ένας αρχαίος έφηβος εζητούσεν έξω από την οικογένειάν του – με την συγκατάθεσιν πάντοτε σχεδόν των γονέων του – το πρόσωπο το οποίον θα τον εισήγεν εις την ζωή, από τον οποίον περίμενε βελτίων γενέσθαι. Ο δεσμός μεταξύ των δύο, ήτο φιλίας δεσμός, μιας φιλίας η οποία επρόκειτο.. να διατηρηθή εφ” όρου ζωής».

Ο έφηβος παίρνει την συγκατάθεση των γονέων του για να ακολουθήσει τον δάσκαλόν του – τον «εραστήν» του – που ο μεταξύ τους δεσμός ήταν δεσμός φιλίας, με διάρκεια όλη του την ζωή.
Μάλιστα.. Αν υπήρχε έστω μια περίπτωση να συνέβαινε κάποια σεξουαλική επαφή μεταξύ δασκάλου και μαθητού -μεταξύ δηλαδή εραστή και ερωμένου- τότε πώς θα ήταν δυνατόν οι γονείς να έδιναν την συγκατάθεσή τους, όταν θα βρίσκονταν κατηγορούμενοι ως προαγωγοί, ως υπεύθυνοι ύβρεως και συγκεκριμένα ο πατέρας θα χαρακτηρίζονταν «άτιμος» γιατί θα έχανε η οικογένειά του, την τιμή της; Δίνοντας σεξουαλική διάσταση στην σχέση δασκάλου – μαθητή (εραστή – ερωμένου) πέφτουμε σε τρομακτικές αντιφάσεις. Αντιφάσεις που γίνονται – αν είναι δυνατόν – ακόμα πιο έντονες όταν έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που όλα έπρεπε να ήσαν κρυστάλλινα και ξεκάθαρα.

Τότε ποια εξήγηση μπορούμε να δώσουμε στην επιμονή του Πλάτωνα σε αυτήν την σχέση που την συναντάμε μόνο σε μια συγκεκριμένη περίοδο;
Για να καταλάβουμε τον λόγο που στο «Συμπόσιο» εξιδανικεύεται η μαθητεία δίπλα σε έναν δάσκαλο και όχι η απλή φοίτηση σε κάποιο σχολείο, θα πρέπει να μεταφερθούμε νοερά στην εποχή του Σωκράτη και του Πλάτωνα, και να ανατρέξουμε στις περιγραφές εκείνες της κοινωνίας από τους τότε συγγραφείς. Ο Αριστοφάνης σε όλα του τα έργα, κάνει λόγο για ηθική κατάπτωση και για παρακμή. Ο Σωκράτης και ο Πλάτων επαινούν και υμνούν την Σπαρτιατική κοινωνία. Η δε περιγραφή της τέλειας κοινωνίας, τόσο από τον Πλάτωνα όσο και από τον Αριστοτέλη, συγκλίνει πάρα πολύ προς τον Σπαρτιατικό τύπο διακυβέρνησης.

Γιατί όμως όλοι οι φιλόσοφοι και γενικά οι σοφοί εκείνης της εποχής κάνουν λόγο για παρακμή;
Η Αθηναϊκή κοινωνία μετά από τις λαμπρές νίκες της είχε γίνει αλαζονική, μαλθακή, τα ήθη είχαν ξεπέσει γιατί οι Αθηναίοι φαντάζονταν τους εαυτούς τους ημίθεους και μάλιστα εμφανίζονται διάφορες τάσεις που αμφισβητούσαν και τα θεία.
Ο Πλάτων λοιπόν, βλέπει σαν την μόνη λύση, την σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων, το μπόλιασμά τους με αξίες που είτε χάνονταν είτε είχαν χαθεί, έτσι ώστε όταν οι νέοι αυτοί γίνουν ενεργοί πολίτες να είχαν εκείνα τα πνευματικά αλλά και ψυχικά εφόδια να αντιστρέψουν την ολέθρια πορεία της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν μπορούσε να επιτευχθεί μέσω του καθιερωμένου σχολείου όπου είχαν διεισδύσει σοφιστές (την δε απέχθειά του προς αυτούς την εκφράζει ο Πλάτων στο έργο «Φαίδρος»).

Έπρεπε ο σοφός, ο σωστός δάσκαλος να πάρει κοντά του τον μαθητή και να του δείξει -με την δική του ζωή- τον ιδανικό τρόπο ζωής, σύμφωνα με ηθικές αξίες. Έτσι προχωρούσε ένα βήμα παραπέρα η σχέση δασκάλου -μαθητή και γίνονταν σχέση εραστή- ερωμένου. Αλλά όχι με την σεξουαλική έννοια. Με τον όρο εραστή, δεν εννοείται ο εραστής του σώματος, και μάλιστα του ανδρικού -πράγμα, όπως είδαμε, ιδιαίτερο απεχθές- αλλά του εραστή της Αληθείας, της Ορθής συμπεριφοράς, αυτής με που συμφωνεί με τις αιώνιες ηθικές αξίες. Πλάι σε αυτόν, ο μαθητής θα γίνει και αυτός με την σειρά του ερωμένος της Αλήθειας.

«Εραστής» και «Ερώμενος»
Οι λέξεις αυτές δεν χρησιμοποιούνται με την σημερινή τους έννοια (δηλ. την σεξουαλική) αλλά με μία άλλη παιδαγωγική. Του εφήβου τα αισθήματα προς τον «εραστήν»-δάσκαλον δεν είναι βέβαια έρως -όπως εννοείται σήμερα- αυτός εξάλλου φυσικώς, ηθικώς αλλά και νομικώς αποκλειόταν. Ο έρως αυτός ήταν αισθήματα βαθύτατης φιλίας και σεβασμού. Στα μάτια του εφήβου, ο δάσκαλος-εραστής φάνταζε ως η ενσάρκωσης του ιδανικού, ως το ιδεώδες πρόσωπο, προς το οποίο απέβλεπε, κατά το οποίον θα διέπλαττε την προσωπικότητά του. Αυτό φαίνεται καθαρά, αφού, αν και χρησιμοποιείται η λέξη «εραστής», παραλλήλως, όπως είδαμε θεωρείται αδιανόητη η σαρκική έλξις.

Επίλογος
Συμπερασματικά, αυτό που βγαίνει είναι ότι οι αρχαίες κοινωνίες δεν έβλεπαν με καλό μάτι την ομοφυλοφιλία, την ανεχόντουσαν στα πλαίσια ενός μικρού φυσιολογικού ποσοστού απόκλισης από το φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν την πρόβαλαν ως αγαθό και ιδανικό. Ασφαλώς και δεν τους έκαιγαν στην πυρά, αλλά απαιτούσαν να το δηλώσουν, έτσι ώστε να μην έχουν κανένα δικαίωμα σε δημόσια αξιώματα. Εάν το έπρατταν δεν τους ενοχλούσε κανείς. Εάν, όμως το έκρυβαν, τότε ο πέλεκυς του Νόμου έπεφτε πάνω τους βαρύς.